Heleen Litmaath
Geestelijk verzorger zijn, is dat doekjes voor het bloeden aandragen? Pleisters plakken? Nee. Wat ik je brengen kan, is ruimte. Ruimte om er te zijn, met alles wat er is en wat er niet (meer) is. Alles. Zonder oordeel.
Ik zie jou, ik zie je worsteling, ik hoor je vragen. Mijn handen en hart zijn gevuld met allerhande hulpmiddelen, en misschien zit er iets tussen wat jij kunt gebruiken. Samen met jou wil ik zoeken naar ankers in jezelf en je deze laten her-inneren. Maar soms sta ook ik met lege handen of een stil hart. Zelfs dan, als alles leeg, kaal, zinloos is, kan ik middenin die dorheid naast je staan.
Luisteren en aanreiken, dat is de gebruikelijke manier van helpen bij levensvragen. Gesprekken kunnen helpend zijn om zaken in een ander licht te zetten, om inzicht te verwerven, om de situatie lichter te maken. De helende kracht van woorden is oneindig groot(s). Maar er zijn ook andere manieren om samen die weg naar meer helderheid te lopen. Met beelden, muziek, kleur, visualisatie, bidden, lachen, huilen. De vraag is wat jóu verder helpt.
De Japanse kintsugi-techniek is voor mij de meest passende metafoor voor het proces van gebroken zijn en jezelf weer vinden, opbouwen, je verzoenen met je lot. In Japan wordt gebroken aardewerk met liefdevolle aandacht gerestaureerd, stapje voor stapje, en de breuklijnen worden geaccentueerd met goud. Dat is wat er mag ontstaan: een jij met zichtbare littekens, een jij die gebroken was en door jouzelf weer is gelijmd tot een nieuwe versie van jezelf.
In mijn eigen leven en in mijn werk als ritueelbegeleider – ik begeleid families bij een overlijden en maak met hen samen een persoonlijk ingevuld afscheid – zijn verlies en rouw steeds gewoner geworden. En tegelijkertijd is elke verlieservaring uniek. Ik vind het mooi en verrijkend om hierin dichtbij een ander te mogen zijn.
Heleen Litmaath
Geestelijk verzorger
